Z dniem 17 kwietnia ruszył dział "Zasłużeni w Gnieźnieńskim Sporcie". Prezentujemy pierwszych, których już umieściliśmy a dział ten nie jest i nie będzie poświęcony tylko i wyłącznie Olimpijczykom choć od nich własnie rozpoczynamy. Tu zaprezentowanę będą drużyny jak i zawodnicy indywidualni oraz organizatorzy, którzy przyczynili się do rozwoju sportu w Gnieźnie, do jego propagowania poza granicami Gniezna, województwa jak i Polski. Sporo z nich zakończyło swoje kariery sportowe przedwcześnie. Wielu z nich miało osiągnięcia i laury czasem rangi międzynarodowej lecz ich losy życiowe pokierowały ich nie tak jakby tego sami chcieli i pomimo tych nieprzychylności należy czasem wspomnieć, że byli, że walczyli dla siebie, klubu i dla Gniezna (TK).
Dział te będzie powstawać tak długo jak długo będa napływać lub będziemy zdobywać informacje. Bardzo wiele osób juz nieżyje i ciężko zdobyć materiały dlatego APEL!!!
Wszystkich, którzy mogą pomóc aby dział ten się powiększał o nowe osoby, które uczestniczyły czynnie w sporcie, a o których pamięć już zanika i nie wiele osób ich zna i pamięta proszę o kontakt ((Więcej tutaj).
Dział te będzie powstawać tak długo jak długo będa napływać lub będziemy zdobywać informacje. Bardzo wiele osób juz nieżyje i ciężko zdobyć materiały dlatego APEL!!!
Wszystkich, którzy mogą pomóc aby dział ten się powiększał o nowe osoby, które uczestniczyły czynnie w sporcie, a o których pamięć już zanika i nie wiele osób ich zna i pamięta proszę o kontakt ((Więcej tutaj).
Adamski Antoni (1932-2001) inż. elektryk, hokeista na trawie Spójni Gniezno, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 29 maja 1932 w Szczytnikach Duchownych w pow. gnieźnieńskim, syn Franciszka i Elżbiety Nowak, absolwent Politechniki Szczecińskiej (inżynier elektryk). Hokeista na trawie (179 cm, 74 kg) Spójni Gniezno i AZS Szczecin (w czasie pobytu w wojsku grał w OWKS Wrocław i Poznań 1954-1955). 6-krotny mistrz Polski w barwach gnieźnieńskiej Spójni (1948-1953) i 5-krotny (pomocnik) reprezentant kraju 1950-1953 (ze względu na pracę zawodową i studia nie mógł poświęcić się całkowicie grze w kadrze narodowej). Mistrz Sportu. Po zakończeniu kariery sportowej - działacz AZS Szczecin. Brat: Heliodora (5-krotny mistrz Polski), Jana (3-krotny mistrz Polski) i Anatola (także grał w hokeja) oraz kuzyn Narcyza (mistrz Polski w barwach Sparty). Żonaty (Irena Koźik), ma dwie córki: Arletę (profesor filologii angielskiej UAM w Poznaniu) i Magdalenę (lekarz). Zmarł 26 marca 2001 w Szczecinie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 147 (tu błędnie miejsce urodzenia oraz brak w składzie olimpijskim dwóch graczy: J. Flinika i M. Małkowiaka); Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127-133; Kuczyński, Święta gra, s. 161; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 20 (tu błędnie: wykształcenie i zawód).
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła w turnieju 6 m. (zw. Indie). Grał na pozycji pomocnika (wystąpił w meczach z RFN i Belgią), a jego partnerami w drużynie byli: T. Adamski, E. Czajka, A. Flinik, H. Flinik, J. Flinik, N. Maciaszczyk, J. Małkowiak, M. Małkowiak, R. Marzec, B. Pawlicki, J. Siankiewicz, Z. Starzyński i Z. Wojdylak. Trenerem reprezentacji olimpijskiej był Józef Wojtysiak.
Urodzony 29 maja 1932 w Szczytnikach Duchownych w pow. gnieźnieńskim, syn Franciszka i Elżbiety Nowak, absolwent Politechniki Szczecińskiej (inżynier elektryk). Hokeista na trawie (179 cm, 74 kg) Spójni Gniezno i AZS Szczecin (w czasie pobytu w wojsku grał w OWKS Wrocław i Poznań 1954-1955). 6-krotny mistrz Polski w barwach gnieźnieńskiej Spójni (1948-1953) i 5-krotny (pomocnik) reprezentant kraju 1950-1953 (ze względu na pracę zawodową i studia nie mógł poświęcić się całkowicie grze w kadrze narodowej). Mistrz Sportu. Po zakończeniu kariery sportowej - działacz AZS Szczecin. Brat: Heliodora (5-krotny mistrz Polski), Jana (3-krotny mistrz Polski) i Anatola (także grał w hokeja) oraz kuzyn Narcyza (mistrz Polski w barwach Sparty). Żonaty (Irena Koźik), ma dwie córki: Arletę (profesor filologii angielskiej UAM w Poznaniu) i Magdalenę (lekarz). Zmarł 26 marca 2001 w Szczecinie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 147 (tu błędnie miejsce urodzenia oraz brak w składzie olimpijskim dwóch graczy: J. Flinika i M. Małkowiaka); Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127-133; Kuczyński, Święta gra, s. 161; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 20 (tu błędnie: wykształcenie i zawód).
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła w turnieju 6 m. (zw. Indie). Grał na pozycji pomocnika (wystąpił w meczach z RFN i Belgią), a jego partnerami w drużynie byli: T. Adamski, E. Czajka, A. Flinik, H. Flinik, J. Flinik, N. Maciaszczyk, J. Małkowiak, M. Małkowiak, R. Marzec, B. Pawlicki, J. Siankiewicz, Z. Starzyński i Z. Wojdylak. Trenerem reprezentacji olimpijskiej był Józef Wojtysiak.
DĄBROWSKI KAZIMIERZ
nauczyciel wf, trener, hokeista na trawie Sparty Gniezno, olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 14 lutego 1936 w Gnieźnie, syn Walentego i Magdaleny Woźna, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego im. B. Chrobrego (1955) i WSWF (AWF) w Poznaniu (1959), gdzie otrzymał tytuł magistra wf za przygotowanie i obronę pracy pt. "Powstanie i rozwój hokeja na trawie w Wielkopolsce" (pierwsza w kraju o tej tematyce napisana przez zawodnika). Hokeista (176 cm, 74 kg) GKS Sparty Gniezno (rozpoczął grę jako 10-letni chłopiec), której był wierny przez całą karierę zawodniczą (1946-1974). 7-krotny mistrz Polski w barwach tego klubu (1956-1959, 1961, 1962, 1964) i 8-krotny reprezentant kraju (1958-1961) grający w obronie (organizator gry obronnej opartej na świetnej technice i inteligencji). Po zakończeniu kariery zawodniczej pełnił obowiązki trenera (I kl.) w macierzystym klubie. Działacz OZHT i PZHT (koordynacja szkolenia). Mistrz sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1980). Żonaty (Sabina Wielgosz, pedagog) ma dwie córki: Ewę i Danutę (obie są lekarzami medycyny). Mieszka w Gnieźnie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 178; Wybitni trenerzy poznańskiej uczelni wychowania fozycznego, monografia nr 155, Poznań 1979, s. 11; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 133; Kuczyński, Święta gra, s. 162; Porada, Starożytne, s. 850; Pawlak, Olimpijczycy, s. 57; Archiwum PZHT. Olimpijczyk.
*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3 m. w grupie elim. wraz z Australią. Dodatkowy mecz o 2 m. w grupie z Australią - Polacy przegrali 0:2. W rozgrywce o m. 9-12 (z Holandią, Belgią i Francją) nie wzięli udziału z powodu wcześniejszego wyjazdu drużyny polskiej do kraju, zajmując ostatecznie 12 m. w turnieju (zw. Pakistan). Wystąpił w meczach z Australią. Partnerami Dąbrowskiego w drużynie byli: A. Flinik, H. Flinik, J. Flinik, J. Górny, C. Kubiak, N. Maciaszczyk, R. Marzec, R. Micał, A. Ptak, W. Różański, J. Siankiewicz, W. Śmigielski, L. Wiśniewski, Z. Wojdylak i W. Ziaja. Trenerem reprezentacji był Sobiesław Paczkowski, członek "złotej rodziny" hokejowej, dwukrotnie prezes PZHT.
nauczyciel wf, trener, hokeista na trawie Sparty Gniezno, olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 14 lutego 1936 w Gnieźnie, syn Walentego i Magdaleny Woźna, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego im. B. Chrobrego (1955) i WSWF (AWF) w Poznaniu (1959), gdzie otrzymał tytuł magistra wf za przygotowanie i obronę pracy pt. "Powstanie i rozwój hokeja na trawie w Wielkopolsce" (pierwsza w kraju o tej tematyce napisana przez zawodnika). Hokeista (176 cm, 74 kg) GKS Sparty Gniezno (rozpoczął grę jako 10-letni chłopiec), której był wierny przez całą karierę zawodniczą (1946-1974). 7-krotny mistrz Polski w barwach tego klubu (1956-1959, 1961, 1962, 1964) i 8-krotny reprezentant kraju (1958-1961) grający w obronie (organizator gry obronnej opartej na świetnej technice i inteligencji). Po zakończeniu kariery zawodniczej pełnił obowiązki trenera (I kl.) w macierzystym klubie. Działacz OZHT i PZHT (koordynacja szkolenia). Mistrz sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1980). Żonaty (Sabina Wielgosz, pedagog) ma dwie córki: Ewę i Danutę (obie są lekarzami medycyny). Mieszka w Gnieźnie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 178; Wybitni trenerzy poznańskiej uczelni wychowania fozycznego, monografia nr 155, Poznań 1979, s. 11; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 133; Kuczyński, Święta gra, s. 162; Porada, Starożytne, s. 850; Pawlak, Olimpijczycy, s. 57; Archiwum PZHT. Olimpijczyk.
*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3 m. w grupie elim. wraz z Australią. Dodatkowy mecz o 2 m. w grupie z Australią - Polacy przegrali 0:2. W rozgrywce o m. 9-12 (z Holandią, Belgią i Francją) nie wzięli udziału z powodu wcześniejszego wyjazdu drużyny polskiej do kraju, zajmując ostatecznie 12 m. w turnieju (zw. Pakistan). Wystąpił w meczach z Australią. Partnerami Dąbrowskiego w drużynie byli: A. Flinik, H. Flinik, J. Flinik, J. Górny, C. Kubiak, N. Maciaszczyk, R. Marzec, R. Micał, A. Ptak, W. Różański, J. Siankiewicz, W. Śmigielski, L. Wiśniewski, Z. Wojdylak i W. Ziaja. Trenerem reprezentacji był Sobiesław Paczkowski, członek "złotej rodziny" hokejowej, dwukrotnie prezes PZHT.
CZAIŃSKI BOLESŁAW
elektromonter, hokeista na trawie z Gniezna, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 23 czerwca 1949 w Gnieźnie, syn Franciszka i Stanisławy z d. Hyży, absolwent miejscowej Szkoły Zawodowej (1966), gdzie zdobył zawód elektromontera (był także maszynistą elektrowozu PKP). Hokeista na trawie (173 cm, 72 kg) Stelli Gniezno od 1961 (w czasie pełnienia służby wojskowej w Grunwaldzie Poznań) z którym zdobył tytuł mistrza Polski (1974). 14-krotny reprezentant Polski (1969-1973, napastnik, strzelił 1 bramkę). Mistrz sportu (1972). Sędzia sportowy. Żonaty (Wanda Dymek), ma dwie córki: Monikę (1972), Izabelę (1974) i syna Michała (1982).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 173; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 134; Kuczyński, Święta gra, s. 164; Porada, Starożytne, s. 883; Pawlak, Olimpijczycy, s. 51. Olimpijczyk.
*1972 Monachium: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0, zremisowała z Indiami 2:2 i Nową Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2, zajmując w grupie 6 m.; w spotkaniu o m. 11-12 wygrała z Francją 7:4, zajmując ostatecznie w turnieju 11 m. (zw. RFN). Czaiński wystąpił w meczu z Francją. Skład drużyny zob. - Choroba Jerzy.
elektromonter, hokeista na trawie z Gniezna, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 23 czerwca 1949 w Gnieźnie, syn Franciszka i Stanisławy z d. Hyży, absolwent miejscowej Szkoły Zawodowej (1966), gdzie zdobył zawód elektromontera (był także maszynistą elektrowozu PKP). Hokeista na trawie (173 cm, 72 kg) Stelli Gniezno od 1961 (w czasie pełnienia służby wojskowej w Grunwaldzie Poznań) z którym zdobył tytuł mistrza Polski (1974). 14-krotny reprezentant Polski (1969-1973, napastnik, strzelił 1 bramkę). Mistrz sportu (1972). Sędzia sportowy. Żonaty (Wanda Dymek), ma dwie córki: Monikę (1972), Izabelę (1974) i syna Michała (1982).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 173; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 134; Kuczyński, Święta gra, s. 164; Porada, Starożytne, s. 883; Pawlak, Olimpijczycy, s. 51. Olimpijczyk.
*1972 Monachium: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0, zremisowała z Indiami 2:2 i Nową Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2, zajmując w grupie 6 m.; w spotkaniu o m. 11-12 wygrała z Francją 7:4, zajmując ostatecznie w turnieju 11 m. (zw. RFN). Czaiński wystąpił w meczu z Francją. Skład drużyny zob. - Choroba Jerzy.
CIĄŻYŃSKI ALEKSANDER
ps. "Sisek", ślusarz, hokeista na trawie klubów gnieźnieńskich, olimpijczyk z Monachium (1972).Urodzony 30 kwietnia 1945 w Gnieźnie, syn Henryka i Emilii Wójcik, absolwent miejscowej Szkoły Zawodowej (1968), gdzie zdobył zawód ślusarza-tokarza. Hokeista na trawie (166 cm, 66 kg) klubów gnieźnieńskich Sparty i Stelli) w czasie służby wojskowej występował w WKS Grunwald z którym w 1966 zdobył tytuł mistrza Polski). Drugi tytuł mistrzowski wywalczył ze Stellą (1974). 30-krotny reprezentant barw narodowych (1962-1972), uczestnik mistrzostw Europy (1970). Grał na pozycji napastnika (świetny technik). Brat Jerzy także grał w hokeja. Mistrz sportu. Żonaty (Ewa Wysocka), ma dwie córki: Katarzynę (1973) i Magdalenę (1978) oraz dwóch synów: Michała (1982) i Karola (1985).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 171; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 134; Kuczyński, Święta gra, s. 164; Porada, Starożytne, s. 883; Pawlak, Olimpijczycy, s. 48. Olimpijczyk.
*1972 Monachium: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. (8 druż.) wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0, zremisowała z Indiami 2:2 i Nową Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2, zajmując 6 m. w grupie; w spotkaniu o 11-12 m. wygrała z Francją 7:4, zajmując ostatecznie 11 m. w turnieju (zw. RFN). Wystąpił w meczach z Holandią, N. Zelandią i Francją. Skład drużyny zob. - Choroba Jerzy.
CZAJKA EUGENIUSZ (1927-2011)
inżynier chemik, hokeista na trawie klubów gnieźnieńskich i poznańskich, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 25 marca 1927 w Goślinowie, syn Stefana i Teodozji Stołowskiej, absolwent Gimnazjum i Liceum im. B. Chrobrego w Gnieźnie (1948), tam nauczył się gry w hokeja i występował w drużynie szkolnej Chrobry Gniezno oraz Wydziału Chemii UAM (1952), gdzie otrzymał tytuł magistra chemii. Od 1948 zawodnik (176 cm, 78 kg) Spójni Gniezno w której barwach zdobył 5 tytułów mistrza Polski (1948-1953). Dwa dalsze tytuły mistrzowskie wywalczył podczas odbywania służby wojskowej z drużynami OWKS Wrocław (1954) i OWKS Poznań (1955). 25-krotny reprezentant Polski 1949-1957 (zdobył 1 bramkę)na pozycji rozgrywającego napastnika. Po zakończeniu kariery zawodniczej łączył pracę zawodową (wieloletni główny inżynier w poznańskich zakładach CENTRA) z trenerską w WKS Grunwald. Działacz tego klubu i PZHT. Mistrz sportu. Zmarł w lutym 2011 roku.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 173 (tu błędnie: wystąpił w meczu z Meksykiem); Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127; Kuczyński, Święta gra, s. 124; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 51. Olimpijczyk.
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. na 12 start
FLINIK ALFONS
urzędnik, trener, jeden z najsłynniejszych polskich hokeistów na trawie, reprezentant Europy w meczu z Indiami (1952), 14-krotny mistrz Polski, olimpijczyk z Helsinek (1952) i Rzymu (1960).
Urodzony 16 listopada 1926 w Gnieźnie, syn Władysława i Agnieszki Borowskiej, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego i średniej szkoły zawodowej (technik mechanik). Hokeista na trawie (168 cm, 64 kg) klubu gnieźnieńskiego, który zmieniał nazwę: Stelli, Spójni i Sparty. Zdobył z nim 14 tytułów mistrza Polski na otwartych boiskach (1947-1953, 1956-1959, 1961-1962, 1964). Trenerem licznej grupy olimpijczyków z Gniezna był współtwórca hokeja w Polsce Alfons Drzewiecki. 43-krotny reprezentant kraju (strzelił 6 bramek) zadebiutował w meczu z Czechosłowacja w Pradze (4 września 1949), a zakończył swoją reprezentacyjną karierę podczas IO w Rzymie, w meczu z Australią (3 września 1960). Grał na lewym skrzydle lub w środku ataku. Reprezentant Europy na mecz Europa - Indie w Amsterdamie (2 sierpnia 1952). Po zakończeniu kariery zawodniczej szkoleniowiec (trenował drużyny seniorów i juniorów) i działacz. Organizator i prezes Gnieźnieńskiego Klubu Olimpijczyka, wiceprezes KS Sparta. Brat: Henryka i Jana (olimpijczyków) z którymi tworzył jeden z najlepszych ataków w Europie. Mistrz sportu (otrzymał ten tytuł w 1952, jako pierwszy hokeista na trawie w Polsce) i Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. srebrnym i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP (1985). Żonaty z Urszulą Hetman (pielęgniarka) ma dwie córki: Annę (nauczycielka) i Jolantę (technik laborant medyczny). Także wnuczka Marta Kiełpińska grała w hokeja; jest instruktorem i sędzią w tej dyscyplinie sportu.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 187; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127-133; Kuczyński, Święta gra, s. 121, 124, 159, 161, 162; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 69; Archiwum PZHT.
Olimpijczyk.
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 zesp. start. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. - Adamski Antoni.
*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3 m. w grupie elim. wraz z Australią. Dodatkowy mecz o 2 m. w grupie z Australią Polacy przegrali 0:2. Wystąpił we wszystkich meczach. W rozgrywce o m. 9-12 z Holandią, Belgią i Francją nie wzięli udziału ze względu na wcześniejszy wyjazd do kraju i zajęli ostatecznie w turnieju 12 m. (zw. Pakistan). Skład drużyny zob. - Dąbrowski Kazimierz.
FLINIK HENRYK
ślusarz - mechanik, hokeista na trawie z Gniezna, olimpijczyk z Helsinek (1952) i Rzymu (1960).
Urodzony 20 stycznia 1928 w Gnieźnie, syn Władysława i Agnieszki Borowskiej, absolwent miejscowej Średniej Szkoły Zawodowej (1951, ślusarz-mechanik). Hokeista (172 cm, 65 kg) Stelli i Sparty z którymi zdobył 13 tytułów mistrza Polski (1947-1949, 1951-1953, 1956-1964). 40-krotny reprezentant 1949-1960 (napastnik) kraju, strzelec 13 bramek. Brat olimpijczyków Alfonsa i Jana. Mistrz sportu, odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1959). Żonaty (Maria Szklarska), ma córkę Danutę, która jest lekarzem. Mieszka w Gnieźnie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 187-188; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127-133; Kuczyński, Święta gra, s. 121, 124, 160-162; Porada, Starożytne, s. 836, 850; Pawlak, Olimpijczycy, s. 69. Olimpijczyk.
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. - Adamski Antoni.
*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3 m. w grupie elim. wraz z Australią. Dodatkowy mecz o 2 m. w grupie z Australią Polacy przegrali 0:2. Wystąpił we wszystkich meczach. W rozgrywce o m. 9-12 z Holandią, Belgią i Francją nie wzięli udziału z powodu wcześniejszego wyjazdu do kraju zajmując ostatecznie 12 m. Skład drużyny zob. - Dąbrowski Kazimierz.
FLINIK JAN
mistrz ślusarski, brakarz, hokeista na trawie z Gniezna, najskuteczniejszy strzelec ze słynnego ataku braci Fliników, olimpijczyk z Helsinek (1952) i Rzymu (1960).
Urodzony 9 października 1932 w Gnieźnie, syn (najmłodszy) Władysława i Agnieszki Borowskiej, absolwent miejscowej Średniej Szkoły Zawodowej (1951). Hokeista na trawie (170 cm, 58 kg) Stelli, Spójni i Sparty (jeden klub - trzy nazwy) z którymi zdobył 11 razy tytuł mistrza Polski (był także mistrzem kraju w OWKS Wrocław w czasie służby wojskowej w 1954). 40-krotny reprezentant Polski (1949-1960), strzelec 24 bramek - najskuteczniejszy napastnik słynnej trójki braci Fliników ! Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. srebrnym i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Barbara Krzyżaniak) ma dwie córki: Wiesławę i Beatę. Mieszka w Gnieźnie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 188; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127-133, 142; Kuczyński, Święta gra, s. 121, 124, 160-162; Porada, Starożytne, s. 836, 850; Pawlak, Olimpijczycy, s. 69. Olimpijczyk.
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. w turnieju na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach. Strzelił po jednej bramce w meczach z RFN, Belgią i Szwajcarią. Skład drużyny zob. - Adamski Antoni.
*1960 Rzym: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwie nad Japonią 2:1, porażce z Pakistanem 0:8 i remisie z Australią 1:1 zajęła 3 m. w grupie elim. wraz z Australią. Dodatkowy mecz o 2 m. w grupie z Australią Polacy przegrali 0:2. Wystąpił we wszystkich meczach. W meczu z Japonią zdobył 1 bramkę. W rozgrywce o m. 9-12 z Holandią, Belgią i Francją już nie wzięli udziału, gdyż wcześniej wyjechali do kraju, zajmując ostatecznie w turnieju 12 m. (zw. Pakistan). Skład drużyny zob. - Dąbrowski Kazimierz.
GROTOWSKI HENRYK
ps. "Siekiera", ślusarz-mechanik, trener, przedstawiciel najliczniejszej "hokejowej rodziny" Gniezna, wielokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 9 marca 1949 w Gnieźnie, syn Mariana (długoletni szkoleniowiec drużyn hokejowych) i Heleny z d. Dostatna, absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej (1967, ślusarz-mechanik), hokeista na trawie (168 cm, 72 kg) Stelli Gniezno (trenerem był Marian Grotowski - ojciec Henryka) z którą zdobył tytuł mistrza Polski (1974) i Lecha Poznań (od 1975) z którym mistrzowski tytuł wywalczył w latach 1977 i 1978 (od 1979 znów grał w barwach Stelli i pracował w klubie jako instruktor). Szybki, przebojowy i bardzo skuteczny napastnik był 89-krotnym reprezentantem Polski (1968-1976) i strzelcem 53 bramek. Uczestnik pierwszego startu Polaków w mistrzostwach świata (1975) i mistrzostwach Europy (1970, 1974). Zdobywca symbolicznej "Złotej laski" PZHT i redakcji "Sportu" jako najlepszy snajper w I lidze w sezonie 1981/82. Obecnie trener kadry PZHT juniorów młodszych. Organizator imprez hokejowej młodzieży. Mistrz Sportu. Żonaty (Grażyna Kabacińska), ojciec Rafała (olimpijczyka z Sydney) i zdolnego zawodnika Stelli Gniezno - Mirosława. Brat Marka oraz Ryszarda i Piotra, którzy też reprezentowali barwy narodowe.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 204; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 134; Kuczyński, Święta gra, s.151, 163, 164; Porada, Starożytne, s. 883; Pawlak, Olimpijczycy, s. 88.
Olimpijczyk.
*1972 Monachium: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0, zremisowała z Indiami 2:2 i N. Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2 zajmując 6 m. w grupie; w spotkaniu o m. 11-12 wygrała z Francją 7:4 zajmując w turnieju 11 m. (zw. RFN). Wystąpił we wszystkich spotkaniach, zdobywając z Francją 2 bramki i po jednej w meczach z Holandią, Meksykiem, N. Zelandią i W. Brytanią. Skład drużyny zob. - Choroba Jerzy.
Sponsorzy działu:
Patronat medialny:
