Niedziela, 3 listopada, została ogłoszona przez prezydenta Bronisława Komorowskiego dniem żałoby narodowej w związku z pogrzebem Tadeusza Mazowieckiego - pierwszego premiera wyzwalającej się z więzów komunizmu Polski.

Polecamy
Mieszko Gniezno w 1/16 Pucharu Polski szczebla...

---

Mieszko na wyjeździe ogrywa Obrę Kościan na...

---

Nie odwołano zaplanowanych tego dnia imprez sportowych, ale symbolami hołdu, pamięci i podziękowania Tadeuszowi Mazowieckiemu za odwagę podjęcia walki o swobody obywatelskie i trud budowania fundamentów demokratycznej Polski miała być minuta ciszy – symbol z jednej strony nie wymagający specjalnego trudu i zaangażowania, a z drugiej jakże wymowny szczególnie na  tętniących zwykle hałasem, mogących pomieścić kilkadziesiąt tysięcy widzów  trybunach nowoczesnych stadionów. Obserwując przygotowania zawodników Lecha i Górnika do meczu 15. kolejki piłkarskiej ekstraklasy oczekiwałem takiej chwili duchowego uniesienia przy Bułgarskiej. Tym bardziej, że oprócz premiera Tadeusza Mazowieckiego minutą ciszy miała także zostać uczczona pamięć dwóch zmarłych niedawno piłkarzy: legendarnego Gerarda Cieślika i zawodnika Górnika Zabrze – Ryszarda Krausa. Tuż przed pierwszym gwizdkiem arbitra zawodnicy  zgodnie ze zwyczajem stanęli na przeciwległych łukach okręgu otaczającego środek boiska w goście jedności i skupienia. Niestety, cisza trwała zaledwie kilka sekund i przerwana została przez pojedynczy okrzyk  z „Kotła” -  „Raz sierpem, raz młotem w czerwoną hołotę”. Wkrótce jedno z haseł walki z komuną  z lat osiemdziesiątych minionego wieku zostało podchwycone przez kolejnych kibiców i zamiast chwili skupienia – powstał harmider. Sędzia Szymon Marciniak nie odczekując nawet minuty zagwizdał wcześniej przerywając tę żenującą sytuację. 

Mam świadomość, że taki sposób „hołdu” dla Tadeusza Mazowieckiego nie był inicjatywą wyłącznie fanów Kolejorza, ale ogółu środowisk kibicowskich w Polsce (podobny scenariusz miała „minuta ciszy” w  Gdańsku). Jestem natomiast przekonany, że były premier aktywnie walczący z komuną (będąc jednym z najdłużej internowanych w okresie stanu wojennego) wcale by sobie takiego pożegnania nie życzył. Łatwo zresztą teraz będąc w grupie rzucić takie, czy inne hasło - mając pewność bezkarności. Wątpię natomiast, czy znający tamte czasy zapewne wyłącznie z przekazów telewizyjnych młodzi kibice mają świadomość, że za podobną wypowiedź w latach osiemdziesiątych można było zostać spałowanym, aresztowanym, a nawet stracić życie. Jeszcze gorzej było zapewne tuż po II wojnie światowej, kiedy „wprowadzano nowy ład” za przywództwa w ZSRR Józefa Stalina. Ale nie wykluczam, że i po jego śmierci o swoją przyszłość zadrżał  pewnie Gerard Cieślik, kiedy to w 1957 roku w eliminacjach MŚ strzelił na Stadionie Śląskim w Chorzowie dwie bramki w wygranym przez biało-czerwonych 2:1 meczu ze Związkiem Radzieckim.  Wtedy dla 100 tysięcy kibiców zgromadzonych na trybunach i milionów przy radioodbiornikach to zwycięstwo musiało wystarczyć do pokrzepienia serc. O głośno wypowiadanych hasłach otwarcie głoszących sprzeciw swoistej podległości wobec  ZSRR wtedy nawet nie myślano. Dlatego uważam, że gestem bardziej wymownym i adekwatnym do sytuacji z minionej niedzieli byłoby podniesienie dwóch palców w kształcie litery „V” – symbolu zwycięstwa tak propagowanego przecież przez Tadeusza Mazowieckiego i mówiącego tak wiele (mimo przenikliwej ciszy) chociażby  podczas pogrzebu Grzegorza Przemyka, o którym większość kibiców z trybuny numer 2 INEA Stadionu zapewne nigdy nie słyszała.

Kiedy w 2004 roku będąc w Londynie miałem okazję obserwować  derbowy mecz Premier League pomiędzy Tottenhamem, a Crystal Palace uniosło mnie zachowanie kibiców na White Hart Lane. Kilka dni wcześniej zmarł Bill Nicholson związany z Tottenhamem od 1935 roku jako zawodnik, trener, działacz i w końcu prezydent honorowy. Kiedy przed meczem wspominano jego zasługi kibice przez kilka minut na stojąco stonowanymi oklaskami oddali mu hołd. Być może również w taki właśnie sposób można było uczcić zmarłych: Tadeusza Mazowieckiego, Gerarda Cieślika i Ryszarda Krausa. Czasem cisza brzmi głośniej, niż najbardziej wykrzyczane hasła. Takiej chwili zadumy  i wzniosłości zabrakło mi  w niedzielę przy Bułgarskiej…  

Radosław Kossakowski + foto
 
 

Zobacz również

Mieszko na zakończenie rundy jesiennej...

Lech pozbawił Legię złudzeń

Rezerwy Mieszka wygraną zakończyły...

---

Radosław, 2013-11-07 11:26:41

Do „prawy” Dziękuję za zainteresowanie artykułem. Na wstępie zaznaczam, że daleki jestem od polityki, a tym bardziej politykierstwa. Nie było zatem moją intencją opowiadanie się za lub przeciw jakiemukolwiek nurtowi. Chociaż oczywiście swoje przekonania mam, ale są one moją prywatną sprawą i nigdy nie przekładam ich (w przeciwieństwie do licznej niestety grupy dziennikarzy) na moją pracę zawodową. (Na marginesie - artykułu nie pisałem jako kurator zawodowy, stąd też nie rozumiem zupełnie ostatniego Pana odniesienia). Jeśli chodzi zaś o samą postać Tadeusza Mazowieckiego, to o ile wiem w latach ’60 i 70’ był on trzykrotnie posłem na Sejm PRL. Nigdy nie był natomiast współpracownikiem Departamentu IV MSW, chociaż zarzuca mu się, że jako premier rządu „przejściowego” zezwolił, choć moim zdaniem powinno raczej używać się sformułowania „nie zapobiegł” niszczeniu dokumentów tegoż departamentu. Nie chcę przy tym wymieniać zasług Tadeusza Mazowieckiego w doprowadzeniu do bezkrwawych przemian ustrojowych w naszym kraju i integracji europejskiej, bo pewnie Pana zdaniem (sądząc po dwuznacznym nicku) lepiej , żeby historia Polski potoczyła się zupełnie inaczej. Nie wiem tylko czy wtedy kibice z kotła (nigdy nie ośmieliłbym się nazwać ich, tak jak to Pan uczynił – „motłochem”) mieliby okazję obserwować zmagania piłkarskie na obiekcie z XXI wieku. Poza tym nie chodziło w niedzielę o uczczenie tylko pamięci Tadeusza Mazowieckiego, a co powinno być bliższe sercom kibiców – również dwóch piłkarzy. Ale pewnie znajdą się oponenci, którzy stwierdzą, że Gerard Cieślik wcale nie zasłużył się dla polskiego sportu, bo podczas II wojny światowej był żołnierzem Wermachtu. Szanowny Panie PRAWY taka już jest zakręcona ta nasza historia. Warto więc przyjąć pewne fakty z większą pokorą szukając tego co dobre i wzniosłe, a nie rozdrapując rany, których na przestrzeni wieków choćby z racji naszego położenia geograficznego, a i dziedziczonych po sarmackich przodkach przywar, bardzo wiele…. Pozdrawiam i liczę na zainteresowanie również innymi artykułami naszego portalu.

---

prawy, 2013-11-06 15:04:01

Szanowny Panie Radosławie nie podzielam pańskiego oburzenia dotyczącego minuty ciszy.Proponuję bardziej wnikliwie zapoznać się z życiorysem byłego premiera. Przypominam że nasz bohater w czasach głebokiej komuny był aktywnym pracownikiem departamentu czwartego w zwalczaniu kościoła czego bardzo doświadczył prymas Wyszyński oraz był dwukrotnie posłem na sejm tamtych czasów.Tak więc był benificjentem tamtego i obecnego systemu .Z tym że pracodawca do końca pozostał ten sam.Myślę że motłoch z kotła lepiej odrobił lekcję z tej historii SZANOWNY PANIE KURATORZE

---